در حقوق انگلیس در خصوص شرکت های تجاری ، مقررات و قوانین مستقلی وجود دارد . آخرین قانون مربوط به سال 2006 میلادی می باشد که جایگزین قانون سال 1985 گردید. اهداف تصویب این قانون ، تشویق به افزایش سرمایه گذاری، آسان کردن و توسعه تجارت و در عین حال حفظ و ارتقای موقعیت بریتانیا - به جهت یکی از نقاط مهم جهانی در انجام تجارت - می باشد.
در قوانین تجاری انگلیس نیز همانند ایران از شرکت ها تعریف نشده است اما در یک جمع بندی کلی ، شرکت ها به دو دسته تقسیم می شوند .

شرکت های دسته اول واجد شخصیت حقوقی می باشد که بر اساس ضوابط ثبت می شوند و معروف به شرکت های ثبت شده می باشند.
شرکت های دسته دوم در مقابل شرکت های واجد شخصیت حقوقی به کار می روند که شاید بتوان گفت معادل شرکت های مدنی در حقوق ایران می باشند.
در خصوص شرکت های دسته اول ( شرکت های ثبت شده ) باید گفت که این شرکت ها به سه قسم تقسیم بندی می شوند.
• شرکت با مسئولیت محدود به سهام
در این شرکت ها مسئولیت شرکاء محدود به آورده آن هاست. اما هر گاه شریکی به طور جزئی اقدام به پرداخت مبلغ سهام خود کرده باشد به میزان پرداخت نشده سهم در هنگام انحلال شرکت در مقابل اشخاص ثالث مسئولیت خواهد داشت.
• شرکت های با مسئولیت محدود به ضمان
به شرکتی می گویند که در آن مسئولیت شرکاء محدود و به میزان مبلغی است که آن ها تعهد نموده اند ، که در زمان انحلال شرکت پرداخت نمایند. این شرکت ها در مواردی که هدف غیرانتفاعی می باشد تشکیل می شود.
لازم به توضیح است ، به موجب قانون شرکت های تجاری مصوب 1980، شرکت با مسئولیت محدود می توانست حداقل با دو نفر تشکیل شود ولی در قانون جدید مصوب 1992، شرکت با مسئولیت محدود با حداقل یک نفر هم مقرر شد.
عضو شرکت با مسئولیت محدود باید اهلیت داشته باشد - از جهت اهلیت ، همان اهلیتی است که قواعد معمول در حقوق قراردادها آن را معین نموده است- . هر گاه یکی از شرکاء شخص نابالغ باشد ، پس از رسیدن به سن بلوغ می تواند آن را فسخ نماید در صورتی که آن شخص واگذاری سهم به خود را فسخ نماید توسط شرکت چنین تلقی می شود که هرگز چنین اختصاصی صورت نگرفته است.
تا زمانی که شخص نابالغ اختصاص انتقال سهم را به خود رد نکرده است ، عضو شرکت محسوب و مانند سایر شرکا دارای اختیارات و وظایف و مسئولیت هایی می باشد.
یک شخص خارجی نیز مانند تبعه انگلیسی می تواند عضو شرکت گردد هر چند تمام شرکای شرکت ، خارجی باشند، آن شرکت با شرکتی که شرکایش تبعه انگلستان هستند ، فرقی نخواهند داشت . این حقیقت که کنترل یک شرکت توسط خارجی هاست تابعیت اقامتگاه یا مسئولیت آن را متاثر نمی سازد.
شرکایی که در تاسیس شرکت دخالت دارند دارای تکالیف معین در تاسیس و ثبت شرکت می باشند . برای تاسیس شرکت در حقوق انگلیس باید از مرجع ثبت شرکت ها گواهی تاسیس اخذ گردد . گواهی تاسیس شرکت زمانی صادر می شود که شرکت تشکیل شده باشد لذا موسسین شرکت برای اخذ اجازه تاسیس آن باید ابتدائاَ شرکت نامه و اساسنامه شرکت را به مرجع مربوطه ارائه نمایند.
• شرکت های با مسئولیت نامحدود
در این شرکت ها مسئولیت شرکاء در هنگام انحلال شرکت ، محدود به آورده آن ها نبوده بلکه نامحدود است . هر گاه نص قانونی در جهت محدودیت مسئولیت نباشد، شرکت از نوع نامحدود است. در شرکت های نامحدود ، اعضا هیچ گونه محدودیتی در قبال بدهی ندارند اما در شرکت های محدود اعضا در مقابل بستانکاران مسئولیت محدود دارند.
تعریف و بررسی خصوصیات شرکت ها در حقوق انگلیس :
شرکت با مسئولیت محدود به سهام به دو قسم تقسیم می شوند :
الف ) شرکت های عمومی
ب) شرکت های خصوصی
در راستای تبیین این دو نوع شرکت باید گفت هر گاه یک شرکت خصوصی نباشد شرکت عمومی است. موسسان یک شرکت تصمیم می گیرند که آیا شرکت خصوصی باشد یا عمومی . در اساسنامه شرکت به طور دقیق باید بیان شود که آیا شرکت عمومی است یا خصوصی.
تفاوت های بین این دو شرکت را از جهات ذیل می توان مورد بررسی قرار داد :
- از جهت حداقل سرمایه :
شرکت های عمومی زمانی می توانند کار تجارت را آغاز نمایند که گواهی را از اداره ثبت شرکت ها مبنی بر این که به میزان حداقل پنجاه هزار پوند سرمایه را تامین کرده اند ، بگیرند. البته این مبلغ می تواند از طریق قانونی افزایش یابد اما در شرکت های خصوصی به محض تشکیل می توانند فعالیت خود را آغاز کنند.
- از حیث پرداخت سهام :
شرکت عمومی نمی تواند سهام صادر کند مگر این که به میزان حداقل 25% از ارزش سهم را همراه با کل حق بیمه پرداخت کرده باشد اما شرکت خصوصی می تواند بدون نیاز به پرداخت فوری آن سهام صادر کند.
1- صدور سهام
شرکت عمومی می تواند سهام یا اوراق قرضه برای عموم صادر کند اما شرکت خصوصی از انجام چنین امری ممنوع است. به همین جهت عموم مردم از این حیث از شرکت عمومی استقبال می کنند.
2- نام
در انتهای نام شرکت عمومی باید عبارت شرکت با مسئولیت محدود عمومی یا معادل آن بیابد اما در انتهای نام شرکت خصوصی نباید صرفاَ عبارت شرکت با مسئولیت محدود خصوصی بیابد بلکه لفظ Limited یا معادل آن باید آوده شود .
3- مدیران
یک شرکت عمومی باید حداقل دو مدیر داشته باشد اما شرکت خصوصی صرفاَ به یک مدیر نیاز دارد.
4- اعضا
یک شرکت عمومی باید حداقل دو عضو داشته باشد اما در شرکت خصوصی حداقل یک عضو هم کافی است. تفاوت های دیگری هم بین این شرکت قابلیت ذکر دارد اما تنها به یک تفاوت دیگر بسنده می کنیم و آن اینکه بر اساس قانون شرکت ها مصوب سال 2006، دولت قصد دارد کنترل های قانونی را بر روی شرکت های خصوصی کاهش بدهد در حالی که این کنترل را بر روی شرکت عمومی حفظ می کند که از این حیث از تاسیس شرکت خصوصی بیشتر استقبال می شود مگر این که یک نیاز واقعی جهت تاسیس شرکت عمومی احساس شود.