وفق قانون، بهره برداری توسط هر شخصی که با حسن نیت قبل از تقاضای ثبت اختراع یا در مواقعی که حق تقدم تقاضا شده است، قبل از تاریخ تقاضای حق تقدم همان اختراع، از اختراع استفاده می کرده یا اقدامات جدی و موثری جهت آماده شدن برای استفاده از آن در ایران به عمل می آورده است، از حقوق انحصاری ثبت اختراع خارج شده است و مخترع نمی تواند در این فرض مانع استفاده وی گردد.
با توجه به مراتب فوق این مقرره در مورد طرح های صنعتی نیز لازم الاجراست، بدین توضیح که حقوق ناشی از گواهینامه های طرح صنعتی شامل فرضی که شخص یا اشخاص با حسن نیت قبل از تقاضای ثبت طرح صنعتی یا در مواقعی که حق تقدم تقاضا شده است، قبل از تاریخ تقاضای حق تقدم همان طرح صنعتی، از طرح استفاده می کرده یا اقدامات جدی و موثری جهت آماده شدن برای استفاده از آن در ایران به عمل می آورده است نمی گردد و طراح نمی تواند از استفاده چنین شخصی به استناد حقوق انحصاری ناشی از ثبت طرح صنعتی جلوگیری کند.
در رابطه با بند یادشده مواردی به شرح ذیل قابل ذکر به نظر می رسد :
1- سابقه شق 4 بند ( ج) ماده 15 قانون مصوب 1386 در سطح بین الملی به قسمت اخیر بند ( ب ) ماده 4 کنوانسیون پاریس برای حمایت مالکیت صنعتی برمی گردد که ایران از سال 1337 عضویت در آن را پذیرفته است.
با توجه به قسمت اخیر ماده 4 کنوانسیون یادشده، کشورهای عضو مکلف شده اند حقوق اکتسابی اشخاص ثالث را قبل از اولین روز تقاضا که بر مبنای حق تقدم است به موجب قانون داخلی محفوظ بدارند.
2- در بعد داخلی نیز شق ( 4 ) بند ( ج) ماده 15 یادشده، جایگزین قسمت اخیر ماده 30 قانون ثبت علائم و اختراعات مصوب 1310 شده است که صراحتاَ در رابطه با اختراعات خارجی آن دسته است که مخترع بخواهد آن را در ایران به ثبت برساند.
در ماده 30 قانون ثبت علائم و اختراعات مصوب 1310 آمده است : مخترعی که در خارج ایران برای اختراع خود مطابق قوانین محل تحصیل ورقه اختراع کرده می تواند در صورتی که مدت ورقه مزبور منقضی نشده باشد در ایران نیز برای بقیه آن مدت تقاضای ورقه اختراع کند لیکن اگر اختراع مزبور را کسی یا موسسه ای در ایران قبل از تقاضای ثبت اختراع کلاَ یا جزئاَ موقع عمل یا استفاده گذارده یا مقدمات استفاده آن را تهیه کرده باشد مخترع نمی تواند از عملیات آن شخص یا موسسه جلوگیری کند.
3- با توجه به بندهای ( 1 ) و (2) فوق و سوابق تاریخی موضوع در حقوق داخلی و بین المللی و استفاده قانونگذار سال 1386 از کلمه " ایران " و " حق تقدم " در قسمت اخیر شق ( 4 ) بند ( ج) ماده 15 قانون مصوب 1386 شاید بتوان گفت که شق یاد شده نیز در رابطه با طرح های صنعتی است که در خارج از کشور به ثبت رسیده و طراح بخواهد آن را در ایران به ثبت برساند که در این صورت چنانچه اتباع ایرانی قبل از تقاضای ثبت طرح صنعتی یا در مواقعی که حق تقدم تقاضا شده است قبل از تاریخ تقاضای حق تقدم همان طرح صنعتی، از طرح صنعتی استفاده می کرده یا اقدامات جدی و موثری جهت آماده شدن برای استفاده از آن در ایران به عمل می آورده است، عمل وی قانونی تلقی شده است و طراح نمی تواند مانع آن شود.
4- چنانچه شق یادشده را در رابطه با طرح های صنعتی اعم از  داخلی و خارجی بدانیم، استفاده کننده مقدم برای مستفیدشدن از امتیاز مقرره اولاَ : باید قبل از تقاضای ثبت یا قبل از تاریخ تقاضای حق تقدم در مواقعی که حق تقدم تقاضا شده است، از طرح صنعتی عملاَ استفاده یا مقدمات استفاده جدی و موثر جهت آماده شدن برای استفاده از آن در ایران را به عمل آورده باشد و به عنوان مثال صرف انعقاد یک قرارداد آنهم با یک شرکت خارجی نمی تواند اقدام جدی و موثر تلقی شود ثانیاَ : همانطور که قانونگذار تاکید دارد این استفاده مقدم با حسن نیت، نباید در قلمرو کشوری باشد که طرح در آنجا ثبت شده است. به نظر می رسد که از بین مصادیق مربوط به حقوق انحصاری ناشی از ثبت طرح های صنعتی ، شق یاد شده صرفاَ ناظر بر استفاده ای است که قبل از ثبت طرح، استفاده کننده مقدم از آن داشته یا گام های اساسی در جهت اجرای آن داشته است؛ بنابراین اگر شخص قبل از ثبت طرح صنعتی توسط دیگری، محصول حاوی طرح را در حوزه جغرافیایی ایران می ساخته نمی تواند به استناد این امتیاز نسبت به واردات محصول حاوی طرح اقدام کند یا مبادرت به اعطای مجوز بهره برداری کند.
رابعاَ : بهره برداری شخص از طرح صنعتی باید با حسن نیت باشد.
بنابراین اگر طراح قبل از افشای طرح خود آن را نزد دوست خود فاش کند و وی نیز بر مبنای این اطلاعات شروع به استفاده از این طرح نماید نمی تواند از این امتیاز بهره مند شود.
5- همانطور که در بند ( د) ماده 15 قانون مصوب 1386 آمده است، حقوق استفاده کننده قبلی، تنها به همراه شرکت یا کسب و کار یا به همراه بخشی که در آن از طرح صنعتی استفاده می شده یا مقدمات استفاده از آن فراهم گردیده، قابل انتقال و واگذاری است و این شرط قانونگذار خود دلیل روشنی است مبنی بر اینکه استفاده کننده قبلی باید شرکت یا کسب و کاری را برای ساخت محصول حاوی طرح صنعتی یا برای تهیه مقدمات ساخت آن در ایران فراهم و راه اندازی کرده باشد. بدیهی است که به عنوان مثال صرف انعقاد قرارداد نمی تواند تامین کننده نظر قانونگذار که برای حمایت از افرادی است که قبل از ثبت طرح صنعتی با حسن نیت سرمایه گذاری برای استفاده از آن کرده اند باشد.
6- برخی معتقدند که استفاده قبلی می بایستی به صورت محرمانه و غیرعلنی صورت گرفته باشد؛ زیرا با استفاده آشکار از طرح یکی از شرایط ماهوی ثبت طرح یعنی جدید بودن آن زایل می گردد . اگرچه نظریه یادشده منطقی است لیکن با توجه به شرط اصالت به عنوان یکی از شرایط مستقل برای ثبت طرح صنعتی و نظر به اطلاق بند ( 4 ) ماده 15 قانون مصوب 1386 پذیرش شرط فوق به عنوان یکی از شرایط استفاده از امتیاز مقرره قابل تامل به نظر می رسد.