نام تجاری یا برند عبارت است از نام ، سمبل ، نشانه ، طرح ، شعار ، علامت یا ترکیبی از آن ها که موجب شناسایی محصول، تمایز آن از سایر محصولات و انتقال یک مفهوم یا احساس به مخاطب می شود.
انتخاب برند و ثبت آن اصل و اساس شروع هر فعالیت تولیدی می باشد. با ثبت نام و علامت تجاری ، طبق قانون ثبت نام و علائم تجاری حقیقی / حقوقی حق انحصاری پیدا می کنید که به موجب آن می توانید از عرضه کالاهای یکسان یا مشابه توسط اشخاص ثالث جلوگیری نمایید.
با توجه به آنچه گفته شد، در این مقاله به بررسی ثبت برند فوم می پردازیم .
وفق ماده 4 لایحه قانون تجارت ، " شرکت های سهامی به دو نوع تقسیم می شوند :
نوع اول : شرکت هایی که موسسین آن ها قسمتی از سرمایه شرکت را از طریق فروش سهام به مردم تامین می کنند. اینگونه شرکت ها شرکت سهامی عام نامیده می شوند.
نوع دوم : شرکت هایی که تمام سرمایه آن ها در موقع تاسیس منحصراَ توسط موسسین تامین گردیده است. اینگونه شرکت ها شرکت سهامی خاص نامیده می شوند " .
با توجه به تعریف بالا بارزترین تفاوت شرکت سهامی عام و خاص، تفاوت در نوع تامین سرمایه شرکت می باشد. مثلاَ اگر 5 نفر قصد تشکیل شرکت سهامی را داشته باشند، در سهامی خاص فقط همین 5 نفر باید تمام سرمایه شرکت را شخصاَ تعهد کنند، اما در سهامی عام این 5 نفر مبلغی را طبق قانون تعهد و مابقی سرمایه شرکت را به عموم مردم پیشنهاد می کنند تا اشخاص علاقه مند سهام شرکت را خریداری کنند. شرکت سهامی عام مانند شیر پاستوریزه پگاه اصفهان و شرکت سهامی خاص مانند کاله آمل.
اگر می خواهید یک شرکت در اشتهارد راه انداری کنید، بایستی ابتدا با انواع شرکت ها از نظر ماهیت حقوقی آشنا شده و سپس اقدام به ثبت شرکت خود نمایید.
قانون تجارت ایران در ماده 20، شرکت های تجاری را بر 7 قسم و به شرح ذیل احصاء نموده است :
1.شرکت های سهامی ( به موجب ماده 4 لایحه اصلاح قسمتی از قانون تجارت مصوب 24/12/1347 شرکت سهامی به دو نوع شرکت سهامی عام و خاص تقسیم می شود.)
2.شرکت تضامنی
3.شرکت با مسئولیت محدود
4.شرکت مختلط غیر سهامی
5.شرکت مختلط سهامی
6.شرکت نسبی
7.شرکت تعاونی تولید و مصرف
اداره ی شرکت تعاونی با هیات مدیره ای است که حداقل 3 عضو اصلی و یک عضو علی البدل دارد. حداکثر اعضای هیات مدیره 7 نفر اصلی و 2 نفر علی البدل می باشد. در تعاونی های بزرگ به ازای هر 400 نفر یک نفر به اعضای اصلی و یک نفر به اعضای علی البدل هیات مدیره اضافه می شود اما در هر صورت تعداد اعضای اصلی بیش از 15 نفر نخواهد بود. تعداد اعضای علی البدل حداکثر یک سوم اعضای اصلی است.
به موجب ماده 72 لایحه قانون تجارت، مجامع عمومی از اجتماع صاحبان سهام تشکیل می شود. اشخاص غیر سهامدار، حق شرکت در جلسات مجمع عمومی را ندارند مگر به عنوان وکیل یا منشی. نصاب تشکیل رسمی جلسات و هم چنین حد نصاب تصمیم گیری جلسات مجامع عمومی، اصولاَ تابع اساسنامه است مگر آن که قانون ترتیب دیگری را مقرر کرده باشد.
مجامع عمومی عبارتند از :
1. مجمع عمومی موسس
2. مجمع عمومی عادی
3. مجمع عمومی فوق العاده
در ادامه کلیاتی را از دلیل تشکیل و صلاحیت مجامع عمومی ، قبل از بررسی نحوه ی اداره جلسات مجامع عمومی مورد شرح قرار می دهیم.
مجمع عمومی موسس، تکمیل کننده فرایند تشکیل شرکت می باشد و پایان کار مجمع عمومی موسس مرادف با تشکیل شرکت است. بعد از آن که شرکت با قبول کتبی سمت توسط مدیران و بازرس یا بازرسان تشکیل شد، دیگر مجمع عمومی موسس تشکیل نمی شود و باید به سراغ دو مجمع عمومی دیگر، یعنی عادی و فوق العاده برویم.
مجمع عمومی عادی، برای تصویب حساب های مالی و تخصیص سود و زیان و انتخاب مدیران و بازرسان تشکیل می شود و الزاماَ حداقل سالی یک بار تشکیل می شود و به همین دلیل این مجمع، مجمع عمومی سالیانه نامیده می شود.
مجمع عمومی فوق العاده امور حیاتی و مهم شرکت را به دست دارد. به موجب ماده 83 لایحه ، تغییرات سرمایه ای مانند افزایش و کاهش سرمایه ، تغییر اساسنامه و انحلال شرکت پیش از موعد در صلاحیت مجمع عمومی فوق العاده می باشد. امکان تشکیل این مجمع ، قبل از مجمع عمومی عادی نیز وجود دارد.