کاربرد تعیین منشاء و کیفیت کالا در علائم تجاری

در بند 1 ماده 15 موافقت نامه تریپس علامت تجاری این گونه تعریف شده است : " هر گونه علامت یا ترکیبی از علائم که بتواند کالاها یا خدمات یک فعالیت را از کالاها یا خدمات فعالیت های دیگر متمایز گرداند علامت تجاری به شمار خواهد آمد ". چنین علامتی به ویژه کلمات ، شامل اسامی مشخص، حروف، اعداد ، عناصر تصویری و ترکیبی از رنگ ها و همین طور هر گونه ترکیبی از این علائم برای ثبت به عنوان علائم تجاری خواهند بود.
در بند الف ماده 30 قانون ثبت اختراعات ، طرح های صنعتی و علائم تجاری مصوب 1386 علامت تجاری این گونه تعریف شده است : " علامت تجاری یعنی هر نشان قابل رویتی که بتواند کالاهای اشخاص حقیقی یا حقوقی را از هم متمایز سازد ".
پس به طور کلی می توان گفت علامت تجاری، نشانه ای است مشخص کننده که می تواند روی محصول قرار گیرد یا همراه با ارائه خدمات یا بازاریابی محصول مطرح شود، کاربرد آن آگاه سازی مردم در رابطه با مبدا صنعتی یا تجاری کالا یا خدمات است . در واقع این گونه علائم ، به طور غیرمستقیم ، ضمانتی هستند برای کیفیت ، چرا که مصرف کننده انتظار دارد از کالا و خدمات همراه با علامت تجاری کیفیت و استاندارد پویایی را دریافت کند. علاوه بر این همان طور که گفته شد این علائم یکی از عناصر باارزش دارایی و سرمایه غیرمادی متعلق به شرکتهاست.
با توجه به آنچه گفته شد، می توان کاربردهای گوناگونی برای علائم تجاری شناسایی نمود . از جمله :
- کاربرد تعیین منشاء و کیفیت کالا
- کاربرد شناسایی و تمییز کالا
- کاربرد بازاریابی و تبلیغات
- کاربرد رقابتی
در این نوشتار کاربرد " تعیین منشاء و کیفیت کالا در علائم تجاری "  را مورد بررسی قرار می دهیم .
به وسیله علامت تجاری می توان به مالکیت و منشاء کالای دارای علامت و همچنین کیفیت محصول یا خدمات پی برد.
بدین طریق، مصرف کننده قادر خواهد بود فرض کند که کالای دارای علامت کیفیت ثابتی دارد. اما نمی توان انتظار داشت که علامت، کیفیت کالا را به طور کامل تضمین کند. در حقیقت علامت تجاری، کالای خاصی را با کیفیت تقریباَ ثابت به مشتری نعرفی می کند و اعتماد مشتری را نسبت به وجود این کیفیت در مورد کالای تحت علامت جلب می نماید و به گفته رئیس شرکت یونی لورز " علامت مخزن اعتماد است " مصرف کننده به طور نسبی می تواند به دوام کیفیت اعتماد کند. مفهوم تضمین در این جا این است که علامت تضمین می کند که کالا با همان سطح از کیفیتی قبلاَ داشته باید ساخته و تولید شود. این بخش از وظیفه علامت، نقش فرعی است که در کنار نقش اصلی برای مصرف کنندگان مفید می باشد.
نقش علامت تجاری در تعیین اصالت و کیفیت کالا اهمیت زیادی دارد و موجب می شود که مصرف کننده از سابقه کیفیت آگاه شده و در انتخاب خود کمتر دچار اشتباه شود. در نتیجه هزینه هایی که پرداخت می کند، کاهش می یابد. بنابراین برای کالای مرغوب، علامت تجاری معرف برتری آن خواهد بود.
برعکس، از آنجا که شهرت تولید کننده بستگی به کیفیت کالا دارد، در صورت نامرغوب بودن، اعتبار وی را از بین می برد . از این روست که گفته اند علامت تجاری " شمشیر دولبه " است.
این نکته را نیز باید در نظر داشت که علائم تجاری، بعضی اوقات توسط بیش از یک شرکت استفاده می شود چرا که مالک علامت می تواند مجوز استفاده از آن را به سایر شرکت ها واگذار کند. بدین جهت ضروری است که صاحب جواز ( شرکت دوم) استانداردهای کیفی صاحب علامت تجاری را رعایت کند. از این گذشته شرکت های تجاری اغلب علائم تجاری را برای محصولاتی که از منابع مختلف کسب می کنند به کار می برند و بدین ترتیب محصولات اگرچه از یک شرکت منشاء نمی گیرند ولی باید برخی از ویژگی های مشترک و استانداردهای کیفی که با محصولات مالک علامت تجاری تداعی می شود، مطابقت داشته باشند. بنابراین مالک یک علامت تجاری تعیین می نماید که فقط آن دسته از محصولاتی که مطابق استانداردها و شرایط کیفی باشند با علامت تجاری مربوط ارائه و عرضه شوند.
ارائه خدمات حرفه ای ثبتی در دپارتمان تخصصی ثبت شرکت فکر برتر
(با امکان استفاده از پاسخگویی و مشاوره ی رایگان)

تکالیف سهامداران شرکت سهامی خاص

شرکت سهامی خاص، شرکتی است بازرگانی که تمام سرمایه آن منحصراَ توسط موسسین تامین گردیده و سرمایه آن به سهام تقسیم شده و مسئولیت صاحبان سهام،محدود به مبلغ اسمی سهام آن ها است.
در حقوق ایران، شرکت سهامی خاص مانند شرکت سهامی عام، ابتدا تاسیس می شود و سپس به ثبت می رسد.اگر بخواهیم تشریفات شرکت سهامی خاص را نسبت به شرکت سهامی عام خلاصه کنیم باید بگوییم در مورد شرکت سهامی خاص، اولاَ تشریفات پذیره نویسی وجود ندارد، ثانیاَ ورقه تعهد وجود ندارد، ثالثاَ تشکیل مجمع عمومی موسس لازم نیست.

ارکان سازمان مرکزی تعاونی روستایی ایران

سازمان مرکزی تعاونی روستایی به صورت شرکت سهامی و برای مدت نامحدود تشکیل شده است و مرکز اصلی آن در تهران است. این سازمان می تواند در هر یک از نقاط کشور که لازم بداند، شعبه یا نمایندگی تاسیس کند. علاوه بر وزارت جهاد و کشاورزی، اتحادیه های تعاونی روستایی و کشاورزی نیز می توانند صاحبان سهام سازمان مرکزی تعاون روستایی ایران باشند. این سازمان دارای شخصیت حقوقی است و چون به موجب قانون خاص ایجاد شده است، شخص حقوقی دولتی محسوب می شود و احتیاج به ثبت نداشته است.

تفاوت های میان طرح صنعتی ناشی از استخدام و طرح صنعتی ناشی از قرارداد

در این نوشتار، برای آشنایی ذهن خوانندگان ابتدا به تعریف طرح صنعتی اشاره ای خواهیم داشت و سپس وارد بحث اصلی شویم. قدر مسلم آن است که شما عزیزان می توانید در صورت نیاز به هر گونه مشاوره در این رابطه  با کارشناسان ما در ثبت شرکت فکر برتر در ارتباط باشید. همکاران ما در این مرکز ، از طریق مشاوره تخصصی شما را راهنمایی خواهند کرد.
طرح صنعتی عبارتست از مجموعه ای از خطوط، طرح ، رنگ ، شکل ، ترکیب رنگی یا غیررنگی، دو بعدی یا سه بعدی ، هرگونه نمای داخلی یا خارجی، جزئی یا کلی یک محصول، بسته بندی، پوشش، طرح های چاپی و گرافیکی که به محصول شکل ظاهری خاصی بدهد و ویژگی و چهره جدیدی را ارائه دهد که به طور صنعتی قابل اجراء است.
به بیانی دیگر، طرح صنعتی به عنوان خصوصیات مربوط به شکل، ساختار، نقش و تزیینات به کار رفته در یک کالا به واسطه یک فرآیند صنعتی است به نحوی که در کالای نهایی و خاتمه یافته ایجاد چشم اندازی و جذابیت نماید.
تفاوت های میان طرح صنعتی ناشی از استخدام و طرح صنعتی ناشی از قرارداد :
غیر از مورد طرح صنعتی ناشی از استخدام، ممکن است طرح صنعتی بنا به سفارش و بر طبق قرارداد پیمانکاری ایجاد شود. در اینکه در این فرض چه کسی حق ثبت طرح صنعتی و حقوق ناشی از آن متعلق به چه کسی است، قوانین ملی کشورها و رویه های معموله در آن ها می تواند متفاوت باشد.
طرح صنعتی ناشی از استخدام با طرح صنعتی ناشی از قرارداد تفاوت دارد ؛ اگرچه ممکن است دارای احکام مشترک و یکسانی باشند. در رابطه با تفاوت ماهوی این دو نوع قرارداد نظرات مختلف بین حقوقدانان وجود دارد که خلاصه آن ها به شرح ذیل است :
1- اگر طراح بر مبنای زمان و مدتی که در اختیار کارفرما قرار داده است از او مزد دریافت می کند، قرارداد استخدامی خواهد بود و اگر بر مبنای کار و موضوعی که تعهد به انجام آن کرده است از کارفرما وجه دریافت می کند، پیمانکاری و سفارش خواهد بود.
2- نظر دوم آن است که اگر نیروی کار در اختیار کارفرمای حرفه ای گذارده شود، تا به ضوابط استخدام خواهد بود و اگر کار و خدمتی را به عموم پیشنهاد می کند ولی طی قرارداد، در مقابل شخص یا اشخاص تعهد به اجرای آن را می نماید، پیمانکاری خواهد بود.
3- بر اساس نظر سوم مبنای تفاوت در استقلال پیمانکار و عدم آن در مستخدم است. به این توضیح که پیمانکار در نحوه انجام تعهدی که نموده و حتی تعطیلات جزیی میان دوره ای و میزان نیروی کار و کم و کیف آلات و ابزار و محیط کار بنا به صلاحدید خود عمل می کند در حالیکه فرد مستخدم از جهات مزبور تابع کارفرماست.
در قانون مصوب 1386 و بر اساس ماده ( 5 ) آن، قانونگذار علیرغم تفاوت ماهوی بین اختراع ناشی از استخدام و اختراع ناشی از قرارداد احکام آن ها را مشابه فرض کرده است. بر اساس بند ( ه ) ماده ( 5 ) قانون که بر اساس ماده 23 قانون، قابل تسری به طرح های صنعتی نیز می باشد، در صورتی که اختراع ناشی از استخدام یا قرارداد باشد، حقوق مادی آن متعلق به کارفرما خواهد بود، مگر آنکه خلاف آن در قرارداد شرط شده باشد.
با توجه به مراتب فوق و نظر به مفاد قانون مصوب 1386 و سایر قوانین و مقررات مرتبط ذکر نکات ذیل ضروری به نظر می رسد :
1- احکام طرح صنعتی ناشی از استخدام و طرح صنعتی ناشی از قرارداد علیرغم تفاوت ماهوی، مشابه فرض شده است. بدین توضیح که اگر طرح صنعتی ناشی از قرارداد باشد، حقوق مادی آن متعلق به کارفرماست مگر آنکه خلاف آن در قرارداد شرط شده باشد.
2- حقوق معنوی طراح در هر حال متعلق به اوست و متقاضی ثبت تکلیف دارد نام طراح را در اظهارنامه ذکر کند.
3- با توجه به بند ( ب ) ماده 6 قانون حمایت از پدید آورندگان نرم افزارهای رایانه ای، اگر هدف از انعقاد قرارداد، پدید آوردن نرم افزار مورد نظر باشد یا پدید آوردن آن جزو موضوع قرارداد باشد، حقوق مادی مربوط به کارفرماست ، مگر اینکه در قرارداد به صورت دیگری پیش بینی شده باشد.
4- بهتر است همانند طرح صنعتی ناشی از استخدام، مقررات و احکام مربوط به طرح صنعتی ناشی از قرارداد نیز به صراحت و به طور شفاف در مجموعه قوانین و مقررات مربوط پیش بینی شود تا از بروز اختلاف و طرح دعاوی مختلف در مراجع قضایی جلوگیری شود.