به موجب ماده ی اول قانون ثبت علائم و اختراعات مصوب اول تیر ماه 1310 شمسی، علامت تجارتی عبارت از هر قسم علامتی است اعم از نقش، تصویر، رقم، حرف، عبارت، مهر، لفافه و غیر آن که برای امتیاز و تشخیص محصول صنعتی، تجارتی یا فلاحتی اختیار می شود.
نام و نشان تجاری، نام یا نمادی متمایز (مانند لوگو، برند، علامت تجاری یا طرح زمینه) برای شناسایی کالاها یا خدمات از یک فروشنده یا یک گروه از فروشندگان است که برای متمایز نمودن کالاها از کالاهای رقبا به کار بسته می شود. بالا بردن قدرت نام و نشان تجاری جهت متمایز ساختن، به طور تاثیر گذاری می تواند مزایایی نظیر افزایش قصد خرید، هزینه ها ی کمتر، افزایش فروش، اولویت بندی های قیمت و وفاداری و احساس رضایت مشتری در محصولات و خدمات را ایجاد نماید.
قانون تجارت ایران با استفاده از ویژگی های حقوقی شرکت های سهامی، با مسئولیت محدود و تضامنی و تلفیق بعضی از این ویژگی ها تشکیل دو نوع شرکت مختلط را مجاز دانسته است:
الف- شرکت مختلط سهامی
ب- شرکت مختلط غیر سهامی
این نوع شرکت ها با حداقل دو شریک تشکیل می شوند ولی همواره در شرکت های مختلط دو گروه سهامدار وجود دارند که برخلاف سایر انواع شرکت های تجاری از جایگاه و مسئولیت حقوقی یکسانی برخوردار نیستند.
کسی که بدواً مطابق قانون درخواست ثبت اختراع به نام خود را می دهد مخترع شناخته می شود. شرط ثبت اختراع آن است که جدید بوده و کسی از آن اطلاع نداسته باشد در غیر اینصورت «هر اختراع یا تکمیل اختراع موجودی که قبل از تاریخ تقاضای ثبت، خواه در ایران و خواه در خارجه در نوشتجات یا نشریاتی که در دسترس عموم است شرح و یا نقشه ی آن منتشر شده و یا به مورد عمل یا استفاده گذارده شده است اختراع جدید محسوب نمی شود». موضوع اختراع می بایست قابلیت ثبت اختراع را داشته باشد. به بیانی دیگر هر موضوعی قابلیت ثبت را ندارد.
بعد از شرکت های سهامی، شرکت با مسئولیت محدود از متداول ترین انواع شرکت های تجاری در ایران می باشند. در ایران تاریخ ایجاد و رسمیت یافتن این نوع شرکت ها در حقیقت از سال 1311 به بعد است.
این نوع شرکت در انگلستان و آلمان رواج کلی دارد و در ابتدا در انگلستان شناخته شده و بعداَ در آلمان و سپس در ایتالیا در اواخر قرن هیجدهم رسمیت یافته است.بعد از آن ها سویس و سایر ممالک اروپا آن را قبول نمودند ولی در فرانسه خیلی دیر و در اوائل همین قرن عنوانی قانونی پیدا کرده است.
ابداع محصول صنعتی تازه و نیز کشف وسیله ی تازه یا اعمال وسایل موجود به طریق نو برای تحصیل یک نتیجه یا محصول صنعتی یا فلاحتی را اختراع گویند .(مواد 27 و 28 ق.ث.ع.ا).
حق اختراع عبارتست از حق انحصاری که مخترع برای استفاده ی انحصاری از اختراع خود دارد.